ZABÓR
W 1670 r. dobra rycerskie nabył Henryk Jan von Dünnewald, który siedem lat później rozpoczął budowę rezydencji wzorowanej na wczesnobarokowych założeniach francuskich. W 1744 r. właścicielem majątku został Fryderyk August Cosel, syn Augusta Mocnego i hrabiny Cosel, który po pożarze pałacu przeprowadził jego gruntowną przebudowę. Pałac ma niesamowite dzieje. W latach 1918-1945 należał do Herminy, drugiej małżonki cesarza Niemiec Wilhelma II. Do historii przeszła symulowana katastrofa lotnicza dziennikarza, który w ten sposób chciał przeprowadzić rozmowę z Herminą.
BOJADŁA
Pałac powstał w 1707 r. za sprawą Adama von Kottwitza, który przeniósł tu siedzibę rodową z Konotopu. Budowla została ukończona w 1731 r. i w tym samym roku w wyniku pożaru została częściowo uszkodzona. W latach 1734-1735 została odbudowana w stylu barokowym. Od frontu do pałacu przylegał dziedziniec honorowy. Po obu stronach drogi wjazdowej wybudowano dwa pawilony z wieżami, na jednej z nich umieszczono zegar słoneczny, na drugiej mechaniczny. W 1812 r. kolejny pożar niszczy pałac wraz z przechowywanym w nim archiwum rodowym. W 1904 r. Gen. Reinhard von Scheffer dokonał remontu zaniedbanego pałacu.
ŚWIDNICA
Pierwsza siedziba obronna, otoczona fosą, należąca do rodu von Kittlitz, powstała w 4. Ćwierćwieczu XIV w. W 1. połowie XVI w. Hans Christoph I von Kittlitz, komandor zakonu joannitów, dokonał renesansowej rozbudowy i przebudowy dworu, nadając mu dzisiejszy kształt rezydencji, co miało miejsce na przełomie XVI-XVII wieku, powstał obecny obiekt, założony na planie litery „L”. Powstał trzykondygnacyjny obiekt założony na planie litery L, którego wejście główne ujęte zostało portalem zwieńczonym przyczółkiem z wyrytą datą „1602”. Obok powstał ogród warzywny zamieniony później w park ze stawem, oranżerią i domkiem ogrodnika.
LUBOSZYCE
Pałac w Luboszycach został wybudowany w latach 1847-1860, jednakże siedziba rodowa von Seydelów istniała tu już wcześniej – przypuszczalnie przed połową XVII wieku. W neogotyckim pałacu przedstawiciele tej rodziny mieszkali w nim do końca II wojny światowej. Na północ od rezydencji założony został niewielki park. Jakieś 50 m na wschód od pałacu znajdowała się oranżeria, a przy granicy parku po stronie północno-wschodniej brama wjazdowa. W luboszyckim pałacu zachowały się oryginalne elementy stolarki okiennej i drzwiowej. We wnętrzu znajduje się neogotycka klatka schodowa oraz klasycystyczne nadproża.
