Wydarzenia Zielonogórskie wołaniem wolności

Pragnę w tym miejscu podziękować prezesowi IPN, panu Karolowi Nawrockiemu, za jakiego wsparcie kierowana przez niego instytucja, od lat udziela inicjatywom upamiętniającym bohaterski zryw mieszkańców Zielonej Góry. Zryw będący przez lata tematem tabu. Niewygodnym dla komunistycznej władzy aktem sprzeciwu, który próbowano sprowadzić do nic nieznaczących chuligańskich zamieszek.

Prawda była inna. 15 lat po wojnie społeczeństwo krzepło na ziemiach zachodniej Polski. Wielką rolę w tym procesie odgrywał Kościół, który dawał mieszkańcom oparcie w wierze i wspierał w niełatwych czasach. Eksmisja Domu Katolickiego musiała spotkać się z oporem wiernych. Mam przy tym wewnętrzne przekonanie, że w tym proteście było coś więcej niż tylko sprzeciw wobec administracyjnej decyzji władz.

Gwałtowność i masowość wydarzeń wskazuje, że w mieszkańcach od lat musiał kumulować się gniew wobec uzurpatorskiej władzy PRL. Polacy wiedzieli, że system, w którym żyli, został im narzucony i w tym jednym dniu kiedy starli się z oddziałami ZOMO, dali wyraz niepodległościowym dążeniom. Komuniści doskonale zdawali sobie sprawę z tego co zaszło i jakie może rodzić to konsekwencje. Stąd też szybkie procesy, kary więzienia i propagandowe działania, które miały odwrócić uwagę od nieprzychylnej władzy społecznej tendencji. Na krótko osiągnęli swój cel, jednak w perspektywie czasu przegrali z kretesem.

Dziś, po 62 latach od Wydarzeń Zielonogórskich żyjemy w wolnym, demokratycznym kraju. W państwie, w którym jest miejsce dla każdego i nikt nie musi obawiać się represji. Możemy się różnić, ale tamta historia musi stać się dla nas wszystkich drogowskazem.