- Tutaj mamy dwie formy odlewnicze - opisuje archeolog Julia Orlicka-Jasnoch. - To prawdziwy archeologiczny cymes. Najprawdopodobniej mamy do czynienia z kolejnym skarbem metalurga, czyli kogoś zajmującego się produkcją przedmiotów z brązu. Są już gotowe sierpy, młotki, ale także sporo złomu brązu.

<iframe src="http://get.x-link.pl/0d4eb2a8-fba5-0bb4-8dd7-83034f3c50f4,6315402f-03d2-81f4-c53e-a42fefc42b31,embed.html" width="670" height="380" frameborder="0" webkitallowfullscreen="" mozallowfullscreen="" allowfullscreen=""></iframe>

Odkrycia dokonała przypadkowa osoba w Nowym Kramsku. Był to specjalnie ukryty skarb, o czym świadczy garniec, w którym przedmioty były umieszczone. Znalezisko datowane jest na V okres epoki brązu, czyli od roku 900 do 700 przed naszą erą. Skarb składa się z ponad czterystu elementów i waży 14 kilogramów. Są wśród nich liczne sierpy i ich fragmenty, siekierki z uszkiem, groty, fragmenty ozdób i innych przedmiotów oraz destrukty i odpady poprodukcyjne.

- Niewiele wiemy na temat motywów, którymi kierowali się ludzie chowający podobne skarby - dodaje archeolog. - Czy chcieli ukryć majątek przed rabusiami lub podczas wojennej zawieruchy, czy może traktowali takie miejsca jak sejf. Jest także teoria, że mógł to być rodzaj ofiary.

Przedmioty powstały w dobie kultury łużyckiej. Występowała ona na terenach: Łużyc, Polski, Słowacji i północnych Moraw, między 1300 a 400 p.n.e. Nazwa wywodzi się od cmentarzysk odkrytych na Łużycach. Początek i rozwój kultury łużyckiej przypada na koniec epoki brązu, a rozkwit na początek epoki żelaza. Początkowo dość jednorodna, z czasem podzieliła się na grupy regionalne. Od połowy VIII w. p.n.e. ludność tej kultury zaczęła wznosić obronne grody, do których zalicza się osady. Najsłynniejsza lubuska znajdowała się w Wicinie. Charakterystyczne dla kultury łużyckiej były wyroby z brązu, głównie ozdoby takie jak: fibule, szpile, bransolety i różnego rodzaju wisiorki.

A w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze już ozdobą są inne zabytki będące efektem przypadkowych znalazców. Srebrne monety, przedmioty kultury unietyckiej, skarb z Bieżkowa... Może nie jest to złoto, ale dla archeologów i ludzi z epoki, w której powstały były cenniejsze od złota.

Więcej w piątkowym (4 grudnia), papierowym wydaniu "Gazety Lubuskiej"

- Tutaj mamy dwie formy odlewnicze - opisuje archeolog Julia Orlicka-Jasnoch. - To prawdziwy archeologiczny cymes. Najprawdopodobniej mamy do czynienia z kolejnym skarbem metalurga, czyli kogoś zajmującego się produkcją przedmiotów z brązu. Są już gotowe sierpy, młotki, ale także sporo złomu brązu.

Odkrycia dokonała przypadkowa osoba w Nowym Kramsku. Był to specjalnie ukryty skarb, o czym świadczy garniec, w którym przedmioty były umieszczone. Znalezisko datowane jest na V okres epoki brązu, czyli od roku 900 do 700 przed naszą erą. Skarb składa się z ponad czterystu elementów i waży 14 kilogramów. Są wśród nich liczne sierpy i ich fragmenty, siekierki z uszkiem, groty, fragmenty ozdób i innych przedmiotów oraz destrukty i odpady poprodukcyjne.

- Niewiele wiemy na temat motywów, którymi kierowali się ludzie chowający podobne skarby - dodaje archeolog. - Czy chcieli ukryć majątek przed rabusiami lub podczas wojennej zawieruchy, czy może traktowali takie miejsca jak sejf. Jest także teoria, że mógł to być rodzaj ofiary.

Przedmioty powstały w dobie kultury łużyckiej. Występowała ona na terenach: Łużyc, Polski, Słowacji i północnych Moraw, między 1300 a 400 p.n.e. Nazwa wywodzi się od cmentarzysk odkrytych na Łużycach. Początek i rozwój kultury łużyckiej przypada na koniec epoki brązu, a rozkwit na początek epoki żelaza. Początkowo dość jednorodna, z czasem podzieliła się na grupy regionalne. Od połowy VIII w. p.n.e. ludność tej kultury zaczęła wznosić obronne grody, do których zalicza się osady. Najsłynniejsza lubuska znajdowała się w Wicinie. Charakterystyczne dla kultury łużyckiej były wyroby z brązu, głównie ozdoby takie jak: fibule, szpile, bransolety i różnego rodzaju wisiorki.

A w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze już ozdobą są inne zabytki będące efektem przypadkowych znalazców. Srebrne monety, przedmioty kultury unietyckiej, skarb z Bieżkowa... Może nie jest to złoto, ale dla archeologów i ludzi z epoki, w której powstały były cenniejsze od złota.

- Tutaj mamy dwie formy odlewnicze - opisuje archeolog Julia Orlicka-Jasnoch. - To prawdziwy archeologiczny cymes. Najprawdopodobniej mamy do czynienia z kolejnym skarbem metalurga, czyli kogoś zajmującego się produkcją przedmiotów z brązu. Są już gotowe sierpy, młotki, ale także sporo złomu brązu.

Odkrycia dokonała przypadkowa osoba w Nowym Kramsku. Był to specjalnie ukryty skarb, o czym świadczy garniec, w którym przedmioty były umieszczone. Znalezisko datowane jest na V okres epoki brązu, czyli od roku 900 do 700 przed naszą erą. Skarb składa się z ponad czterystu elementów i waży 14 kilogramów. Są wśród nich liczne sierpy i ich fragmenty, siekierki z uszkiem, groty, fragmenty ozdób i innych przedmiotów oraz destrukty i odpady poprodukcyjne.

- Niewiele wiemy na temat motywów, którymi kierowali się ludzie chowający podobne skarby - dodaje archeolog. - Czy chcieli ukryć majątek przed rabusiami lub podczas wojennej zawieruchy, czy może traktowali takie miejsca jak sejf. Jest także teoria, że mógł to być rodzaj ofiary.

Przedmioty powstały w dobie kultury łużyckiej. Występowała ona na terenach: Łużyc, Polski, Słowacji i północnych Moraw, między 1300 a 400 p.n.e. Nazwa wywodzi się od cmentarzysk odkrytych na Łużycach. Początek i rozwój kultury łużyckiej przypada na koniec epoki brązu, a rozkwit na początek epoki żelaza. Początkowo dość jednorodna, z czasem podzieliła się na grupy regionalne. Od połowy VIII w. p.n.e. ludność tej kultury zaczęła wznosić obronne grody, do których zalicza się osady. Najsłynniejsza lubuska znajdowała się w Wicinie. Charakterystyczne dla kultury łużyckiej były wyroby z brązu, głównie ozdoby takie jak: fibule, szpile, bransolety i różnego rodzaju wisiorki.

A w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze już ozdobą są inne zabytki będące efektem przypadkowych znalazców. Srebrne monety, przedmioty kultury unietyckiej, skarb z Bieżkowa... Może nie jest to złoto, ale dla archeologów i ludzi z epoki, w której powstały były cenniejsze od złota.

- Tutaj mamy dwie formy odlewnicze - opisuje archeolog Julia Orlicka-Jasnoch. - To prawdziwy archeologiczny cymes. Najprawdopodobniej mamy do czynienia z kolejnym skarbem metalurga, czyli kogoś zajmującego się produkcją przedmiotów z brązu. Są już gotowe sierpy, młotki, ale także sporo złomu brązu.

Odkrycia dokonała przypadkowa osoba w Nowym Kramsku. Był to specjalnie ukryty skarb, o czym świadczy garniec, w którym przedmioty były umieszczone. Znalezisko datowane jest na V okres epoki brązu, czyli od roku 900 do 700 przed naszą erą. Skarb składa się z ponad czterystu elementów i waży 14 kilogramów. Są wśród nich liczne sierpy i ich fragmenty, siekierki z uszkiem, groty, fragmenty ozdób i innych przedmiotów oraz destrukty i odpady poprodukcyjne.

- Niewiele wiemy na temat motywów, którymi kierowali się ludzie chowający podobne skarby - dodaje archeolog. - Czy chcieli ukryć majątek przed rabusiami lub podczas wojennej zawieruchy, czy może traktowali takie miejsca jak sejf. Jest także teoria, że mógł to być rodzaj ofiary.

Przedmioty powstały w dobie kultury łużyckiej. Występowała ona na terenach: Łużyc, Polski, Słowacji i północnych Moraw, między 1300 a 400 p.n.e. Nazwa wywodzi się od cmentarzysk odkrytych na Łużycach. Początek i rozwój kultury łużyckiej przypada na koniec epoki brązu, a rozkwit na początek epoki żelaza. Początkowo dość jednorodna, z czasem podzieliła się na grupy regionalne. Od połowy VIII w. p.n.e. ludność tej kultury zaczęła wznosić obronne grody, do których zalicza się osady. Najsłynniejsza lubuska znajdowała się w Wicinie. Charakterystyczne dla kultury łużyckiej były wyroby z brązu, głównie ozdoby takie jak: fibule, szpile, bransolety i różnego rodzaju wisiorki.

A w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze już ozdobą są inne zabytki będące efektem przypadkowych znalazców. Srebrne monety, przedmioty kultury unietyckiej, skarb z Bieżkowa... Może nie jest to złoto, ale dla archeologów i ludzi z epoki, w której powstały były cenniejsze od złota.