Placki ziemniaczane, precle, mięsiwo. Dużo i tłusto! Tak się jadało w dawnej Zielonej Górze. Za nami promocja książki Grzegorza Biszczanika

Spotkanie otworzył Marcin Wiśniewski, który jako Bachus przywitał uczestników napojem na bazie marzanki wonnej (przytulii). Ta roślina była "tajemnym składnikiem" napoju majowego charakterystycznym m.in. dla przedwojennego, niemieckiego miasta.

Jak podaje wikipedia:

Marzanka (po niemiecku uwaga - Waldmeister! lub popularnie Maikraut - jest używana jako przyprawa do ciast, cukierków, napojów pitnych, zup, sosów i ziołowych herbatek. W okręgu berlińskim w Niemczech podawany jest sok z marzanki z piwem pszenicznym Berliner Weiße. Już 1200 lat temu w Niemczech wytwarzano winną nalewkę z marzanki (tzw. napój majowy). Roślina służy ponadto do zwalczania moli (szkodników) oraz aromatyzowania niektórych gatunków wódek, win i tytoniu. Marzanka zawiera jednak kumarynę, która jest substancją trującą w dużych ilościach.

Grzegorz Biszczanik kulinariami interesował się od dawna, dał więc w końcu literacki upust swojemu hobby w monografii, będącej jednocześnie publikacją naukową. Wszystko zaczęło się jednak wtedy, gdy postanowił kolekcjonować stare widokówki. Zaczął wtedy dogłębnie analizować, co one przedstawiają, jakie niosą treści i co jeszcze można z nich odczytać. Po sukcesie kilku wcześniejszych historycznych publikacji Biszczanik postanowił opisać także miasto od kuchni.

To ciekawa i "smaczna" publikacja opisuje znane lokale w przedwojennej Zielonej Górze, do których warto było pójść choćby na kawę. Wielu z tych miejsc już nie ma, a niektóre funkcjonują nadal, choć w zmienionej formie. Zbadałem i opisałem 29 zielonogórskich restauracji, 7 kawiarni i cukierni, 11 hoteli, kilka zajazdów, pijalni, śniadalni i winiarni. Książka ma autorski i pionierski charakter - powiedział autor.

Ponieważ przedwojenna Zielona Góra mocna podkreślała swój śląski charakter, także jej zwyczaje kulinarne nawiązywały do charakteru tego regionu. Dominowały dania z ziemniaków, było dużo placków ziemniaczanych w przeróżnych postaciach i z bogactwem dodatków, kiszki ziemniaczane czy podłużne babki na bazie kartoflanej. Musiało być jednak dużo i tłusto, z wieprzowiną w każdej prawie postaci. Lokale oferowały także bogactwo wypiekanych na miejscu precli.

Ciekawostką może być fakt, że na świniobicia i świeże kiełbasy zapraszały w Grünbergu nawet ... kawiarnie.

Na koniec prezentacji, autor odpowiadał na pytania i podpisywał swoją książkę.