Dying Light. Polskie zombie opanowały świat

Kiedy Techland wydawał Dead Island pojawiało się mnóstwo pytań, czy amerykański klimat zombie zostanie dobrze wykorzystany w grze, czy uda się sprawnie importować zachodnią tradycję horroru i w końcu, czy w tej tematyce może wydarzyć się jeszcze coś nowego. Nie jest bowiem tak, że zombie w grze oznacza samograj. Ileż po drodze różnych projektów przecież padło.

Okazało się, że Dead Island nie tylko zaskoczył, ale również zaciekawił sposobem rozgrywki, światem, zadaniami, gafiką, pomysłem i oczywiście grywalnością. Powstał jakościowo całkiem nowy klimat z momentami przerażenia. Grając miałem uczucie bezsilności wchodząc gdzieś w nieznane, gdzie rządzi horda zombie. W Dying Lihgt znowu mamy coś nowego. Nie odtworzono po prostu Dead Island w nowej historii, ale stworzono nową grę z całkiem innowacyjnymi rozwiązaniami. Co ciekawsze świat to kupił. Kupił doskonałą oprawę audiowizualną, bo Harran rzeczywiście wygląda efektownie. Spoglądając na dość tropikalne miasto z okien wieżowców ma się wrażenie jego nieskończoności.

Harran, to miasto, które każdy z nas z pewnością ominąłby wielokilometrowym łukiem. Trafiamy do tego piekielnego i tajemniczego miejsca z misją, i znikomą wiedzą o sobie samym. Historia zaczyna kręcić w wieżowcu, który opanowali ludzie. Coś jakby dobrze ułożona partyzantka w mieście, w którym rządzą zombie, ale nie tylko. Na każdym kroku staramy się zgłębić wiedzę o mieście oraz jego mieszkańcach. Niemal od pierwszych minut gry, ogarnia nas nastrój rodem z horroru. Już samo przejście korytarzami wieżowca czy skorzystanie z windy powoduje uczucie growego lęku.

Już po chwili rozgrywki dowiadujemy się też, że walka jest podobna do tej z Dead Island. Nie jest to oczywiście żaden minus. Dzięki ulepszonemu sterowaniu unicestwianie zombie idzie znacznie lepiej. Niemal natychmiast zostajemy wtajemniczenie w całkiem nowy element rozgrywki czyli "tryb nocny", w którym nic już nie jest tak samo. Nocą gracz staje się bezradnym celem. Ciemność wyzwala w zombie wszystkie śmiertelne instynkty, przy których walka z nimi jest niemal bezskuteczna. Potwory te się nie tylko szybkie, ale również wytrzymałe, odporne na ciosy, bezwzględne, mordercze, uparte i mają tylko jeden cel - zabić. Niekiedy pozostaje tylko ucieczka.

W grze mamy nową jakość. Boimy się nocy. Nawet dzienne wyjścia powodują to, że zastanawiamy się czy zdążymy przed zmrokiem schronić się w bezpiecznym miejscu. W międzyczasie do naszej podświadomości dociera kolejny atut - ucieczka, która staje się naszym jedynym bezpiecznym wyjściem awaryjnym. Muszę przyznać, że samo bieganie nie jest trudne, ale już dodatkowe elementy wymagają opanowania. Z czasem uczymy się wykonywać i poznawać coraz to zaawansowane tajniki parkouru. Zaczynamy spokojnie, uczymy się chwytać krawędzi, podciągać, chodzić po cienkich belkach na ogromnych wysokościach. Tylko to da nam szansę przetrwania nocy w Harran.

Oprócz biegania walczymy i to dużo. Zombie likwidujemy ogromną masą rodzajów broni. Tutaj wyraźny ukłon w kierunku Dead Island. Mamy do wykorzystania noże, rzucamy improwizowanymi grantami czy też stosujemy znane nam z Dead Island pułapki. Temu wszystkiemu towarzyszą schematy ulepszenia naszej broni, która z czasem staje się bardziej śmiercionośna. Co ciekawe sama broń w grze również się zużywa. Wypada nam kalkulować, czy jest sens narażać się na utratę zdrowia, czy lepiej po prostu sprawnie obiec zombie nawet w dzień bez uszczerbku na zdrowiu.

W wersji na PS4 Dying Light wykorzystuje możliwości konsoli. Produkcja jest grywalna. To zabawa na wiele godzin również w trybie sieciowym. Techland zabiera nas w pełną niespodzianek przygodę do zabójczego Harran. Dzięki temu, co daje nam twórca praktycznie nie odczuwamy braku zawartości portfela, który poświęciliśmy na zakup produkcji Techlandu.