W 1982 r. nurkowie z Gorzowa Wlkp. odkryli na dnie Lubikowskiego średniowieczną urnę, która obecnie jest eksponowana w gorzowskim muzeum. Zdaniem miejscowych, jezioro kryje także inne tajemnice. M.in. kolumnę niemieckich pojazdów wojskowych, które zatonęły w nim pod koniec stycznia 1945 r. - Niemcy uciekali lokalnymi drogami przed nacierającymi oddziałami Armii Czerwonej. Wjechali na zamarznięte jezioro. Na wysokości wyspy Konwaliowej pod kilkoma samochodami i transporterami załamał się lód. Razem z kolegami szukaliśmy tych wraków. Nic nie odnaleźliśmy. Na tym odcinku na dnie jest gruba warstwa mułu - mówi Lucjan Wąsowicz, prezes Nadobrzańskiego Klubu Płetwonurków.
Dla nurków z naszego regionu Lubikowskie to po prostu Lubik. Ich bazą jest Folwark Amalia koło przysiółka Lubikówko. Najbardziej doświadczeni penetrują uskok o głębokości 36 m., który przecina tam jezioro na dwie części. Debiutanci mogą schodzić pod wodę w innych miejscach. Szlifują umiejętności w podwodnym torze przeszkód i odnajdując zatopione wraki łodzi. - To jeden z najczystszych akwenów w powiecie międzyrzeckim.
Dowodem są gąbki, porastające rosnące tam trzciny. Woda jest przejrzysta na sześć, a niekiedy nawet na dziesięć metrów. W naszym regionie to ewenement. Dno jest bardzo urozmaicone. Są tak ogromne łachy piachu, w niektórych miejscach zalegają potężne głazy wielkości samochodu. Atrakcją są także podwodne wyspy, które mają nawet po kilkanaście metrów wysokości - wylicza L. Wąsowicz.
Powierzchnia Lubikowskiego wynosi aż 314,7 ha. To jeden z największych akwenów regionu. W Lubuskiem większe są tylko Sławskie, Osiek i Niesłysz. - Ma prawie tysiąc sto metrów długości i maksymalnie do dwustu pięćdziesięciu metrów szerokości. Spore rozmiary przyciągają wodniaków i miłośników surfowania na deskach. Mają tutaj wymarzone warunki do żeglowania - opowiada międzyrzecki przyrodnik Andrzej Chmielewski, autor licznych publikacji na temat krajobrazowych i turystycznych walorów powiatu międzyrzeckiego.
Od ośmiu lat weekendy i urlopy spędza nad tym jeziorem gorzowianin Czesław Tomaszewski. Bez względu na pogodę, od rana do wieczora wysiaduje z wędką na którymś z pomostów lub w łodzi. Łowi na żywca żerujące w akwenie drapieżne szczupaki i okonie. - Można tutaj wyciągnąć rekordowe okazy. Jest także leszcz, sieja i płoć, a nawet sielawa - opowiada.
Złowione przez Cz. Tomaszewskiego ryby trafiają do wędzarni lub na patelnię. Cześć smaży i marynuje w słoikach z sosem pomidorowym. Zimą delektuje się nimi i wspomina wakacje na kąpielisku koło wsi Lubikowo. - To magiczne miejsce. Można tutaj odpocząć od wielkomiejskiego zgiełku - mówi.
Jezioro leży w samym środku trójkąta między Skwierzyną (14,8 km.) i Międzyrzeczem (13,6 km.) w Lubuskiem oraz Międzychodem (14 km.) w Wielkopolsce. Dojedziemy tam gruntowym duktem ze wsi Lubikowo.
Do wioski możemy się dostać lokalnymi drogami od Rokitna, Przytocznej i z trasy krajowej nr 24. Można tam dotrzeć także od południowego-wschodu ze Stołunia w gm. Pszczew. Jadąc z tej strony mijamy jeziora Słołuńskie i Czarne, które łączy z Lubikowskim kanał. Lub raczej łączył, gdyż obecnie jest zarośnięty. - Dawniej można było nim przepłynąć kajakiem od strony Czarnego, ale teraz to niemożliwe. Dlatego należy go udrożnić - postuluje Krzysztof Tumielewicz, dzierżawca kąpieliska komunalnego, położonego około półtora kilometra na południe od wsi Lubikowo.
Kąpielisko koło Lubikowa nie jest strzeżone. Znajduje się tam sklepik i sanitariaty. Jezioro otacza kilka ośrodków (m.in. znane w regionie folwarki Amalia i Helena) i leśnych biwakowisk. Od południa brzeg jest stromy i wysoki na kilka metrów. Znajduje się tam cypel ze sporym wzniesieniem nazywanym Górą Czarownic. Według miejscowej legendy, przed wiekami w księżycowe noce harcowały tam wiedźmy z całej zachodniej Wielkopolski. Dno wokół półwyspu usłane jest kamieniami, nieco dalej wznosi się Góra Borsucza.
Najładniejsze i najbezpieczniejsze miejsca do kąpieli czy choćby plażowania znajdują się w północnej części od strony Lubikowa. Dno na tym odcinku jest piaszczyste i bardzo łagodnie się obniża. Oprócz Lubuszan i Wielkopolan w sezonie wypoczywa tutaj wielu Ślązaków i obcokrajowców. To jeden z najbardziej malowniczych zakątków Ziemi Międzyrzeckiej.
Jak zaznacza A. Chmielewski, lokalną osobliwością jest Wyspa Konwaliowa w południowej części jeziora. Jej powierzchnia wynosi około 5 ha, nazwę zawdzięcza rosnącym tutaj konwaliom majowym. Na wysepce występują również objęte ochroną paproć orlica, lilia złotogłów i bluszcz pospolity, który zamiast oplatać pnie drzew rozwija się na ziemi.
- Porasta ją gęsty las bukowy z licznymi stanowiskami starych dębów i innych drzew liściastych. Obwód największych dębów przekracza cztery metry. Ich wiek jest szacowany w setkach lat - mówi przyrodnik.
Wyspa objęta jest ścisłą ochroną. Zakaz wstępu nie dotyczy jednak dzików, które całymi watahami forsują przesmyk między wyspą i stałym lądem. - Te ssaki doskonale pływają. Przyciągają je żołędzie i buczynowe orzeszki. Niekiedy żerują tutaj nawet przez tydzień, po czym wracają na stały ląd. Częstym gościem są także bieliki - dodaje A. Chmielewski.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
