Jak dziś jest z naszą Unią Europejską?

Sobota, 1 maja 2004. Na okładce "Gazety Lubuskiej" zdjęcie - symboliczny ślub Polski z Unią E. Panną młodą jest Ola Górecka z pierwszej klasy liceum. Pan młody to Kacper Zwieruho, rówieśnik Oli. Czego się spodziewają? - Otwarcia granic, szans na podróżowanie i zarobek na Zachodzie - mówią.

Pięć lat jakby nigdy nic

Sobota, 30 kwietnia 2005 r. "GL" pisze o pierwszym roku w Unii. Na okładce znów Ola i Kacper. - Członkostwo w Unii to dla mnie świadomość, że kiedyś może łatwiej mi będzie znaleźć pracę i swobodniej wyjeżdżać za granicę - mówi chłopak. - Wzrosła ranga Polski. Trochę zmieniły się szkoły - opisuje dziewczyna.

Piątek, 1 maja 2009 r. - obchodzimy piątą rocznicę członkostwa. Kacpra nie ma w Polsce. Pływa gdzieś po świecie w ramach praktyk uczelnianych. Studiuje w Szkole Morskiej w Gdyni. Ola jest w Gorzowie, ale zabiegana. Pracuje w radiu. Świątek, piątek i niedziela. - Nie zastanawiam się, co mi dała Unia. Czy w ogóle coś dała... - zamyśla się 22-latka.

Gorzej być nie mogło

Pięć lat temu, gdy dołączaliśmy do Wspólnoty, Ola i Kacper uczyli się w Liceum Ogólnokształcącym nr 3 przy ul. Warszawskiej w Gorzowie. - Czy baliśmy się nowego? Szkolnictwo było w takim stanie, że już nic nie mogło mu zaszkodzić. Mogło być tylko lepiej - mówi dziś dyrektor Janusz Hwozdyk.

Zespół Szkół nr 3 pisze teraz unijne programy i dostaje pieniądze na zajęcia pozalekcyjne dla uczniów. - Mamy też kontakty z zagranicą. Właśnie uczniowie gimnazjum polecieli do Bułgarii w ramach programu Comenius (współpraca europejskich szkół - dop. red.) - dodaje Hwozdyk.

Jako pracownik oświaty zastrzeżeń do Unii nie ma. - Jako obywatel... waham się, gdy myślę o decyzji europejskiej komisji w sprawie stoczni - kwituje.

Z Unii są pieniądze

(fot. fot. Krzysztof Tomicz)

Mnie więcej w trzecią rocznicę wejścia Polski do Unii Ola zdawała do łódzkiej filmówki. Zawsze marzyła o aktorstwie. Nie dostała się, więc poszła na filologię polską do Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Gorzowie. To uczelnia, która dziś ma jedną z najnowocześniejszych bibliotek w regionie: komputery, pracownie dla kadry i studentów, ognioodporne magazyny.

- Gdyby nie Unia, tej biblioteki by nie było - twierdzi kanclerz uczelni Roman Gawroniak, wielki euroentuzjasta. - Jaka by była nasza szkoła, jakie miasto i kraj bez Unii?! Jak teraz jadę na Ukrainę i Białoruś, bo uczelnia ma tam kontakty, to widzę, że dzięki Unii jesteśmy pięć długości do przodu.

Alfred Naskręt, dyrektor Szkoły Morskiej w Gdyni, gdzie studiuje Kacper, na hasło "Unia", wylicza: lepsze kontakty ze światem i dzięki temu więcej studentów z Rosji, Łotwy, Niemiec, także więcej pieniędzy, choć takiej niezbyt dużej placówce nie jest łatwo je pozyskać z europejskich funduszy. - Jeśli chodzi o Unię, jestem umiarkowanym optymistą. Nie jest źle, ale może być lepiej - dodaje.

Nie ma już granic

Mija nasze pięć lat w Unii. Ola pracuje w Gorzowie i studiuje w Poznaniu (PWSZ rzuciła). Ale miała taki moment w życiu, że nie studiowała i nie pracowała. Zastanawiała się nad wyjazdem na Zachód.

- Akurat była moda na Anglię i Irlandię. Myślałam też o Niemczech, bo mam tam rodzinę - wspomina. Ostatecznie nie wyjechała. Została stażystką z urzędu pracy. Staż, unijny wynalazek, nie bardzo się Oli spodobał. Ale urzędnicy z pośredniaków chwalą taką formę zatrudnienia.

- Przyznaję, pięć lat temu bałam się, że Unia skasuje ówczesny fundusz pracy, który na przykład oferował pożyczki na własny interes. A teraz są bezzwrotne dotacje na start, szkolenia, warsztaty dla bezrobotnych. Unia kładzie nacisk na aktywizację tych osób - chwali Jadwiga Konik, dyrektorka Powiatowego Urzędu Pracy w Gorzowie.

I jeszcze jedno. - Dzięki Unii młodzi nauczyli się za granicą pracować i teraz przeszczepiają te wzorce do kraju - ocenia urzędniczka. Po pięciu latach życia we Wspólnocie młodzi też oceniają: - Jest inaczej. Czuje się, że nie ma granic, że można jechać, gdzie się chce. Szkoda tylko, że ludzie stali się mniej tolerancyjni, jakby bali się nowego...